1956 yılına gelindiğinde Muzruplu köyündeki durumumuz fena değildi. Çiftçiliğin yanında dedem köy imamlığı yapıyordu. Ayrıca küçük bir bakkal dükkanımızla birlikte değirmenimiz de vardı. İlk kez köye bir çift at ve inekle çekilen biçer serer makinasını almıştık. Bu makinenin “Fahr” marka olduğunu çok iyi hatırlıyorum. Bütün bu sahip olduklarımıza rağmen gelişmeler bizi –daha doğrusu dedemi- yeni bir göç arayışına itti. O sırada 10 yaşında olan ve 3. Sınıfa geçmiş olan(Öğretmen olan Fikret amcamın yanında 1 ve 2. Sınıfı okumuştu)Nusret amcam ve okula başlama yaşı gelen benim ve daha sonrakilerin durumları bu kararı almalarında etkili olduğunu zannediyorum. Yine bilindik yöntemlerle 1956 yılında Muratlı’da bir tarla ortasına yapılan bir kerpiç evde ilk gecemizi hiç unutamıyorum. Ertesi gün okula başlayacağımız için bizi at arabası ile dedem ve ninemler getirmişti. Evin kerpiçleri henüz sıvanmamıştı. Camları takılmadığı için hasırla örtülmüştü. Biz yere bir hasır serip onun üzerindeki yatakta geceyi geçirdik. Ertesi sabah dedem Tekirdağ’dan aldığını söylediği iki tahta çanta ve içinde bir kalem ve defterle bizi okula götürdü. Daha sonraki aylarda da annem ve babam köydeki işleri bitirince aramıza katıldılar. Daha sonraki yıllarda da köyde ne varsa hepsi satıldı ve Muratlı’da yeni bir düzen kurulmaya çalışıldı.
Muratlı’daki bu toprak evler bizi yarım asırdan fazla barındırdı. Bu evleri yaz tatillerinde birlikte gittiğimiz çocuklarım da hatırlamaktadır. 4-5 sene önce de bu evler yıkılarak yerine içinde babamın adına da bir dairenin bulunduğu “Mola Apartmanı” yapıldı.
Amcam Nusret Mola Muratlı’da ilkokulu bitirdikten sonra Kepirtepe İlköğretmen Okulu’na, ben de ortaokulu bitirdikten sonra Edirne İlköğretmen Okulu’na parasız yatılı olarak gittik. Okullar bitince de herkes kendi yolunda hayatını yaşamaya başladı. Benim Edirne İlköğretmen Okulu’nda okuduğum 1964-1967 yıllarında babamın da 2 yıllık bir Almanya’da çalışma dönemi oldu. Almanya dönüşü birikimleri ile Muratlı’dan birkaç tarla daha alarak çifçiliği sürdürdü. Bloğumun çeşitli bölümlerinde bundan sonraki hayatım ya da hayatımız herkesin bilgisindedir.
Bu yazı dizisi burada ve bu şekilde sonlanırken bir hususu önemle vurgulamak isterim. Ben, amcalarım, biz ya da bizim gibiler devletimizin sağladığı yatılılık imkanları olmasa eminim ki eğitimimizi tamamlayamazdık. Devleti kuranlar o yokluklar içinde fakir ve yetenekli çocuklara bu imkanı sağlamakla ne büyük bir fedakarlık ve öngörüde bulunmuşlar diye düşünüyorum. Bu günlerde yaşadığımız dramatik durumları onlar yıllar önce sezmiş ki bu memleketin çocuklarını cemaatlerin, vakıfların, ağabeylerin, ablaların insafına terketmemişler.
İnşallah birileri de bundan ders çıkararak cumhuriyetin kurucu ve temel değerlerine dönük bir eğitim arayışına girerler.
Ozellikle kapanış çok çarpıcı olmus
Bu güzel yazı dizisi için teşekkürler