konuşabilmeyi isterdim
olabildiğince
rahat ve ortadan
sus…yeter…kes…tamam…ların
duvarlarına çarpmadan
–
anlatabilmeyi isterdim
yani o tarifsiz anı
yüzünüze biraz gölge düştüğünde
bizim dünyamızın karardığını
–
bilinmesini isterdim
hayatın sadece
ya hep, ya hiçten
ve renklerin de
sadece siyah ve bayazdan
ibaret olmadığını
ve insanların da
ya bendensin ya da karşımdasın
şeklinde sınıflanmadığını
–
pek anlamak istemeyiz ama
herkes kendisinin yargıcıdır
ve de hep böyle olmalıdır
ve herkesin celladı kendi içindedir
ve herkes
kendi cehennemini
kendi yaratır.
08.03.2005/Necmi MOLA